Fanatisme

Gehaast stap ik in de auto, ik wil nu echt gaan. Te laat komen gaat ons vandaag niet gebeuren. We zijn nog niet compleet. Licht geïrriteerd wurm ik mijn telefoon uit m’n broekzak, de sneltoets meest gedraaide nummers wordt ingedrukt en hij gaat over. ‘Hoi Klassie’ zegt de slaperige stem aan de andere kant van de lijn. ‘Waar ben je?’ vraag
ik met een ietwat ongerust gevoel in mijn onderbuik. ‘Op station Zwolle’ luidt het antwoord. Mooizo, dan gaat het helemaal goed komen vandaag.

Er staat een sportieve onderneming op de planning. Het vergt iets andere kwaliteiten dan een vereniging draaiende houden maar wordt met net zo veel enthousiasme aangepakt. Nou ja, niet als ik naar de gezichten van mijn medebestuurders kijk. Mijn voorstel om mee te doen met de stepestafette werd met weinig gejuich ontvangen. Maar ik ben er helemaal klaar voor. We gaan naar Nijmegen om vanaf daar naar Eindhoven te steppen. Honderd kilometer.

Bij het startpunt kijken we onze ogen uit. We blijken op het Nederlands Studentenkampioenschap steppen te zijn beland. Verbaasd kijken we naar de aerodynamische pakjes met sponsorbedrukking. Opgepoetste steps worden uit de auto gehaald en banden nog eens opgepompt. Walkietalkies worden getest en de benen gestreched. Deze estafette is iets serieuzer dan verwacht. Desondanks denken ook wij in spijkerbroek en op sneakertjes een heel end te komen. We hebben besloten om het maar niet al te fanatiek aan te pakken en er een lekker dagje van te maken.

Na één etappe is het tij gekeerd. Tactische tips worden uitgewisseld. Flesjes water zijn niet aan te slepen. En in de auto wordt er gelachen om de slechte prestaties van anderen. Bij de finish is de autogroep zelfs langzamer dan de stepper. Al schreeuwend en springend rennen we door het winkelend publiek om de finish mee te maken. Er worden een paar goeie high fives uitgedeeld en een welverdiend biertje mag gedronken worden. De gesponsorde pakjes konden we helaas niet bijhouden. Wel zijn we tweede geworden van alle besturen. Terwijl de adrenaline nog door ons lichaam giert nemen we een besluit. Volgend jaar komen we terug. Sneller en beter.

Genieten

Na een weekend vol rennen, vliegen, springen zit ik in de trein. Zaterdag ben ik vertrokken richting het zuiden. Nou ja voor mij was het al heel zuidelijk, anderen zullen het bestempelen als het midden en westen van het land. Eerst naar Zwolle, daar cavia's en caviapaleisjes bekijken met een wijntje erbij. De volgende ochtend weer vroeg op voor de echte beproeving. De trein halen, over stappen op het juiste station, niet vergeten in de juiste trein te gaan zitten en essentieel om bij het juiste station uit te stappen. Missie volbracht. Huisje bekijken, koffie drinken en natuurlijk moet er gewinkeld worden. Fietsen door Amsterdam is toch een hele opgave en dat terwijl ik dacht een geoefende fietsster te zijn. Overal brommers, polities, ambulances, gladheid op steile bruggen en vreemde stoplichtconstructies. We zijn op weg naar de Kalverstraat, de trekpleister van Nederland. Broodje eten, H&M, ZARA, etc. etc. Denk je alle winkels gehad te hebben, gaan we toch nog even terug naar de H&M "Waar is dat truitje nou gebleven?" Roept mijn metgezel terwijl ze als een wervelwind de winkel doorstoomt. Dan weer op de fiets terug, ketting er af, ketting er weer op en weer door. Avondeten en als de wiedeweerga naar de trein, het kan allemaal precies.

Ik geniet, het was een heerlijk weekend. Maar nu geniet ik nog meer. Ik zit in de stiltecoupe. Met alleen het geluid van het suizen van de trein ben ik op weg naar het vredige noorden.

Studieleed

Het is tijd om te studeren. De tentamens komen in zicht en er moet nog flink wat lees- en leerwerk verricht worden. Vol goede moed ga ik daarom richting de UB, de plek waar je je met stilte kunt omringen en het punt van opperste concentratie kunt bereiken. Bij binnenkomst realiseer ik me opeens dat ik wat vergeten ben. Dit keer geen boek, markeerstift, pen, artikel of aantekeningen. Ik was helemaal vergeten dat het hier een modeshow is. Verrek, sta ik in m'n kloffie. Ondertussen is het bij de kluisjes een drukte vanjewelste. De winterjassen gaan uit, korte rokjes, doorkijkblousjes en hoge hakken komen te voorschijn. Ik loop naar boven langs alle hippe meisjes met hippe mobieltjes die met nog hippere jongens staan te praten. Het is tentamenperiode, studenten hebben geen tijd voor de kroeg dus het sociale leven verplaatst zich richting de bieb. Nu is de volgende missie, een tafeltje vinden om me in alle rust op mijn artikelen te kunnen storten. Helaas is bijna alles bezet en ben ik gedoemd om dichtbij de ingang te zitten. Daar is de rust jammergenoeg ver te zoeken. stemmen vanaf de gang, mensen lopen langs en naast mij twee studenten die hardop overleggen. Na één artikel vind ik het mooi geweest en besluit ik richting huis te gaan. Daar settel ik me op de bank en begin aan het volgende artikel. Heerlijk die rust, kopje thee erbij en lezen maar. Enige nadeel, ik val steeds in slaap.

Glimlach!

“My therapist told me the way to achieve true inner peace is to finish what I start. So far today, I have finished 2 bags of M&M's and a chocolate cake. I feel better already.”

Dave Barry

Hersenen

Franz Joseph Gall was in de 18e eeuw druk met het bevoelen van hoofden. Vooral hoofden van misdadigers, gekken en moeders die hun kinderen verlaten hadden vond hij erg interessant. Door het bevoelen van deze schedels inventariseerde hij deukjes, bulten of ander vreemdsoortige vormen die het gedrag van deze mensen konden verklaren. De grootste betekenis die hij heeft gehad voor de wetenschap was zijn theorie dat emoties niet in het hart zitten maar in de hersenen.

Momenteel gaat onderzoek naar de hersenen net iets makkelijker. Men legge de persoon onder de MRI, laat hem een taalopdrachtje uitvoeren en voila hersenactiviteit links-tempero-parietaal. Prachtig. Maar wat als dit taalgebied in hersenen verstoord is? Dan gaat spreken, begrijpen, lezen en schrijven niet meer automatisch zoals wij dat doen. Afasie, razend interessant. Ook al is het voor deze mensen niet gemakkelijk om een boodschap over te brengen, de emoties zijn gelukkig niet aangetast. Dat zorgt voor veel blijdschap als de communicatie wel lukt.

Butje

Vanochtend stond de eerste bijeenkomst van de cursus academische schrijfvaardigheid op het programma. Gisteravond rond een uur of twaalf kreeg ik de heldere ingeving nog even de brief door te kijken omdat ik misschien wel iets mee moet nemen. De brief leek onvindbaar. Maar na grondig speurwerk toch bleek de brief wel vindbaar. "Neem ter voorbereiding twee a drie a4tjes zelfgeschreven tekst mee" Paniek alom. Ik schrijf nooit zoiets langs is mijn eerste gedachte.

Wellicht dat er toch iets geschikts te vinden is, nu nog iets schrijven is geen optie. Recent heb ik een tentamen afasiologie a 20 kantjes geschreven. Maar ik heb het in mijn hoofd al naar het mapje ongeschikt verplaatst. Start ondertussen de computer op en scroll door de blogs. Niets is lang genoeg. Weer een ingeving. Ik heb voor het blaadje van Unitas wat geschreven. Als ik het word-document open blijkt het al anderhalf a4tje te zijn. Kijk daar kan ik wat mee. In drievoud uitprinten en meenemen, dat wordt een half uurtje eerder opstaan.

Tijdens de cursus staat het zweet in mijn handen. Wat zouden de andere deelnemers hebben meegenomen. Bij het voorstelrondje wordt er gesproken over masterscripties, essays en papers. De naam van de cursus deed natuurlijk al zoiets vermoeden. Ik vertel dat ik een zelfgeschreven stuk heb meegenomen zonder academisch tintje. Lachend als een boer met kiespijn voel ik me het butje van het HBO. Iedereen kijkt me wat vragend aan. De docent zegt dat het voor deze keer geen probleem is. Maar dat ik de volgende keer wel iets moet schrijven met een theoretische achtergrond waarin duidelijk structuur aan te brengen is. Ik knik ja en amen. De volgende keer zal ik ze eens laten zien wat ik kan!

Do you know Flo?

Sinds dik een jaar lees ik de dagelijkse stripjes van Flo. Flo is in het echte leven Floor en tekent stripjes over alledaagse situaties waarin hij terecht komt. De naam van mijn blog is afgeleid van de titel van zijn eerste bundel stripjes. Omdat ik met mijn dagelijkse beslommeringen momenteel niet zo veel tijd en energie heb om te schrijven krijgen jullie vandaag een stripje van Flo.

Klik op de strip voor een grotere versie, meer stripjes zijn te vinden op doyouknowflo.nl